Mijn eerste Marathon

In 2015 kwam ik thuis te zitten met een heftige burn-out. Ik zat in het derde jaar van de vier jarige HBO opleiding Sociaal Juridische Dienstverlening. Hiernaast  werkte ik 28 uur per week als uitkering specialist bij de gemeente. Ik was wel moe en sliep slecht en zat om de kleinste dingen te janken. Als ik thuis was deed ik niet veel. Was minder gemotiveerd om te gaan rennen. Om door te kunnen blijven gaan, bleef ik mezelf wijsmaken dat dit logisch was, want studeren en werken is nu eenmaal zwaar, zeker als je de 45 gepasseerd bent. Alle waarschuwingen negeerde ik. Tot ik niet meer in staat was om te werken en letterlijk op de bank kwam te zitten.

Ik had mij tijdens het bank-zitten twee doelen gesteld: hoe dan ook mijn hbo diploma halen en meer gaan rennen. Burn-out of niet. Maar het was moeilijk de motivatie te vinden om mijn ren schoenen aan te trekken en te gaan. Daarom bedacht ik, door mij in te schrijven voor een hele marathon dan moest ik wel gaan trainen. Ik had al drie halve marathons gelopen en was  wel nieuwgierig of ook een hele marathon kon uitlopen. Ik had twee voorwaarde ‘het mag niet koud zijn en ik wil er een goed doel aan koppelen’. Dus werd het de marathon van Curaçao voor de non-profit stichting Signi Zoekhonden.

Samen met mijn trouwe Rhodesian Ridgeback (geen naam i.v.m. AVG) trainde ik dagelijks 7 tot 10 km in het bos. Een enkele keer liep ik 19 km op de harde weg. Volgens mijn idee, was dit een goed trainingsschema.

Op 29 november 2015 stond ik om 04:50u aan de start van de KLM Marathon op Curaçao. Om 05:00 ging het startschot. Daar gingen we. Het was genieten rennen langs de kust van Curaçao, niet wetende wat er nog aan zat te komen. En daar dook ze in de verte op ‘De Koningin Juliana Brug’. Deze brug is 56,4 meter hoog en 500 meter lang. De brug verbind Punda met Otrabanda. De weg gaat draaiend als een wenteltrap omhoog en aan de andere kant draaiend weer naar beneden.

Hier had ik geen rekening mee gehouden. De weg omhoog was een hel. Ik vroeg aan mijzelf: kan je nog de ene voet voor de andere zetten? Het antwoord was ja. Oké. Kan je nog in en uit ademen? Het antwoord was ja. Oké. Niet zeiken dan en door rennen.

Na de 21 km zag ik mijn man staan. Ik was vrolijk en nog redelijk fit. Maar dit wist hij met een paar woorden om zeep te helpen. Het ging zo: He schatje hoe gaat het? Ja gaat wel goed. Hoe ging de brug? Ja die brug was echt K..  HAHA je moet deze zelfde ronden nog een keer. WAAAAAT. Ik heb tijdens deze marathon heel veel gesprekken met mezelf gehad. Maar een van mijn twee doelen had ik bereikt. Ik ben meer gaan rennen en heb als bonus mijn eerste marathon uitgelopen. De volgende dag kon ik alleen niet zonder ondersteuning een stoeprandje af stappen. Nu zijn deze in Curaçao ook wel belachelijk hoog.

Het rennen bleef ik volhouden. Zeker drie keer per week ging ik met mijn trouwe viervoeter het bos in. Het bewegen bevorderde mijn herstel van de burn-out. Kort na de marathon ging ik weer aan het werk. En mijn andere doel, mijn hbo diploma halen heb ik ook volbracht. Missie geslaagd dus.