movi canicros dag 2

21 oktober 2020 de 2e keer dat ik met Jaro ga canicrossen.

Het is niet zoals het lijkt.

Als je het filmpje heb gezien zou je denken ‘ dat gaat super goed”. Ja dat klopt. Op het moment dat ik het filmde, ging het ook super goed. Maar ja dan komt deel twee van de route. Wat een ellende.

Je moet eerst weten dat het bos bestaat uit twee delen. Er loopt namelijk een weg midden door het bos. Onze kant, de kant waar wij wonen is vrij plat met brede overzichtelijke bospaden. De overkant is meer heuvelachtig met mooie smalle paadjes. De overkant is eigenlijk veel mooier. Maar daar komen wij niet meer. Je mag een keer raden door wie dat komt. Jaro heeft namelijk een tuin ontdekt met ganzen. En dus niet alleen ontdekt heeft van ‘ik zie ganzen” nee met ontdekken bedoel ik als een maloot achter de ganzen aan rennen totdat die arme beestjes helemaal overstuur gered moesten worden door de eigenaar. En ik kan je vertellen die gast was pist off. Met de veren nog in zijn bek maakte wij dat we weg kwamen. Sorry zeggen had totaal geen zin meer. Gelukkig hebben alle ganzen de Meet and  Greet met Jaro overleeft. Maar dit is dus de reden dat wij ons beperken tot het kleine stukje bos aan onze kant van de weg.

Maar nu met zijn stoere trekharnas aan en vast aan mij durfde ik het wel aan om naar de overkant te gaan. So far so good.

Jaro en ik liepen in een mooi rustig tempo. Hij was relaxt en ik had er alle vertrouwen in zoals je kan zien in het filmpje. Totdat hij een konijntje zag. Met al zijn kracht zette hij het op een sprint richting de bosjes en de bomen. Ik had letterlijk niks te vertellen. Ja visualiseren mag. Gelukkig kon ik mij aan een boom vastgrijpen voordat hij mij helemaal de  bosjes insleurde. Op dat moment zet Jaro hem in zijn achteruit. Ik zag het gebeuren. Ik dacht nee dit zal hem toch niet lukken? Maar het antwoord is dus ja. Hij wurmt zich helemaal uit zijn trekharnas. NEEEEEE niet weer. De Leeuw is los maar nu aan de foute kant van het bos. De kant met de ganzen. GVD. wat is het toch een kleren beest. De stress schoot door heel mijn lichaam. Daar stond ik dan met zijn harnas in mijn handen.

Echt alles haalde ik uit de kast om Jaro te pakken. Maar nee, ik wist dat het in mijn eentje niet ging lukken. Als een maloot rende hij van hot naar haar. Sprong ik de lucht en stak zijn middelvinger naar mij op. figuurlijk dan. Ik moest mijn man bellen om te komen helpen. Ik had geen snoepjes bij om hem te lokken. Want voor eten doet die maloot echt alles.

Toen zag ik Max. Max is een hele lieve hond. Hij lijkt op een ierse setter maar dan zwart. Ik zag dat de vader van de eigenaar op de fiets was en deze goede man stopte om een praatje te maken. Op dat moment ziet Jaro de man staan en toen gebeurde het. Jaro keek mij aan, keek toen weer terug naar de man met de fiets en ging als een losgeslagen projectiel op de man af. En ja hoor, hij nam een sprong en daar lag de man met fiets en al op de grond. O mensen ik kan niet vertellen hoe ellendig ik mij voelde. Gelukkig was hij niet boos. Dit had ik niet zien aankomen. Normaal stoppen honden als ze op je af komen rennen zei hij. Ja in dat woordje normaal, daar zit het in. Jaro is NIET normaal. Nou de man stond weer op beide benen en Jaro had zijn interesse verlegt naar Max. Druk was hij bezig om Max aan zijn lange vacht door het bos te slepen. Het arme dier had niks te vertellen bij Jaro. Gelukkig was de man bereid om mij te helpen om Jaro zijn trekharnas weer aan te doen. Hij haalde wat tover snoepjes uit zijn jas en Jaro had weer de volle aandacht voor deze goede man. Na een korte maar heftige worsteling had Jaro zijn harnas weer aan. Na drie keer mijn excuus aangeboden te hebben zette ik mijn Canicross Adventure weer voort.

Thuis aangekomen nog helemaal in de stress vertelde ik mijn man het drama verhaal. We besloten om zijn trekharnas Jaro proef te maken. Dus wij in de auto naar de bouwmarkt om 2 kabelhaken te te halen. Aan het bestaande trekharnas hebben we nu een extra band die bij zijn achterlijf rondom vastgemaakt kan worden. Foto volgt nog.

Op naar Canicross met Jaro dag 3. Onze Houdini kan niet meer ontsnappen. Heb nu al stress. En mijn motto ” Just Do It”  vindt ik ook niet meer zo leuk. tot later.